دانشنامه امام کاظم علیه السلام

آخرین پیام

روزها یکی پس از دیگری می آمدند و می رفتند و خورشید عالم افروز به عادت همیشگی اش هر روز از مشرق سر در می آورد و در مغرب غروب می کرد، اما چیزی که او می دید فقط تاریکی سیاه چال بود. سال های سال بود که سهم او از روشنایی روز، فقط نوری اندک از روزنه ی کوچکی بود و بس، تنها چیزی که او را زنده نگه داشته بود نور ایمان بود. آن جا از رفاه و آسایش و آزادی خبری نبود، اما زمزمه های عاشقانه ی او در «خلوت خانه ی تنهایی» و به هنگام راز و نیاز با معبودش روح او را به عالم ملکوت پیوند زده بود و از این دنیای حقیر به عبادت دلخوش کرده بود.

نور ایمان او دل کنیز زیبارو - که زندان بان او را برای آزار روحی امام به زندان فرستاده بود - را نیز در کنج زندان روشن کرده بود. بر عکس در کاخ هارون نعره های مستانه ی دیوسیرتان تا آسمان بلند بود و بساط عیش و نوش همیشه به راه، زندانی آنجا نیز دست از ارشاد گمراهان بر نمی داشت، می خواست حرف آخرش را بزند و حجت را تمام کند. زندان بان را صدا کرد و قلم و کاغذی از او خواست. آن گاه زیر روزنه ی کوچکی که کمی نور همراه داشت نشست و نامه ای نوشت. یک بار خواند و نامه را به نگهبان داد تا به هارون الرشید برساند. نگهبان وارد کاخ شد، هارون پرسید: چیست؟

- نامه.

- از چه کسی است.

- از زندانی، موسی بن جعفر، اما گفته بلند بخوانید تا همه بشنوند.

- بده ببینم، حتما